سازمان يادگيرنده:  سازمان يادگيرنده سازمانی است كه تمامي قدرت فكري٬ دانش و تجربه سازمان را براي ايجاد تغييرات و بهبود مستمر براي توسعه در اختيار گرفته و براي آن مديريت مي كند. سازمانها زماني يادگيرنده و دانش آفرين‌اند كه استنباطاتي را از تاريخ و تجربيات خود بدست آورده و آنها را به صورت كاربردي رهنماي رفتارهايشان قرار دهند. سازمان يادگيرنده سازماني است كه در آن افراد به طور مستمر توانايي هاي خود را افزايش مي دهند تا به نتايجي كه مدنظر است دست يابند٬ سازماني است كه در آن تفكر٬ بحث هاي جمعي٬ كشف نظريات و افكار نو تشويق مي‌شوند. سازماني كه داراي ظرفيت‌هاي لازم براي يادگيري و انطباق‌پذيري و تغيير است. فرديت در سازمان يادگيرنده مفهومي ندارد. درست است كه سازمان از افراد تشكيل شده اما فرد وقتي كه وارد سازمان مي شوند٬جزئي از كل شده و در آن ادغام مي شود. سازمانهاي يادگيرنده در مقابل تغييرات مقاومت نشان نمي‌دهند. بر خلاف سازمان‌هاي سنتي كه افراد در مقابل هر تغيير واكنش منفي دارند- بلكه همواره سعي دارد در حال تغيير و تحول باشد و در عين حال به عامل سرعت هم توجه دارد٬ زيرا اين سرعت تغييرات است كه باعث واكنش مي‌شود و تغيير تدريجي به عنوان يك عامل تهديد كننده به حساب نمي‌آيد. اين‌گونه سازمان‌ها با محيط سازگار نمي‌شود بلكه همواره محيط را با خود سازگار و هموار مي كنند. ابزار ارزیابی  بسترشناسی عمومی «سازمان یادگیرنده» با 56 سوال و در قالب فایل (PDF) تهیه گردیده است.  

تصمیم‌‌گیری سازمانی را به این صورت تعریف می‌کنند: فرایند شناسایی و حل مسایل. این فرایند شامل دو مرحله اصلی است. مرحله شناسایی مساله، زمانی است که اطلاعات درباره اوضاع سازمانی و شرایط محیطی تحت کنترل قرار می‌گیرند تا مشخص شود که آیا عملکرد رضایت‌بخش است یا خیر و بدین ترتیب به علت کاستی‌ها پی‌ببرند. مرحله حل مساله زمانی است که راه‌حل‌های گوناگون مورد توجه قرار می‌گیرد، یکی از راه‌حل‌ها انتخاب می‌شود و به اجرا درمی‌آید. تفکر استراتژیک به تحلیل فرصت‌ها و مشکلات از نگاهی جامع می‌پردازد و پیامدهای احتمالی کارهای شما را بر دیگران مدنظر قرار می‌دهد. متفکران استراتژیست تصویر آینده را ترسیم می‌کنند و رویکردی عملگرا به چالش‌ها و مسایل روزمره دارند. آنان این کار را طی فرایندی مستمر انجام می‌دهند و آن را یک اقدام نمی‌دانند. مدیریت استراتژیک فرآیندی جامع است که شامل برنامه‌ریزی، هدایت، سازماندهی و کنترل استراتژی‌های یک سازمان برای دستیابی به اهداف و مقاصد بلندمدت آن می‌شود. این فرآیند بر همسو کردن منابع و اقدامات سازمان با چشم‌انداز و مأموریت آن برای دستیابی به مزیت رقابتی و سازگاری با محیط‌های در حال تغییر تمرکز دارد. این امر شامل تجزیه و تحلیل محیط کسب و کار، تعیین اهداف روشن، تدوین استراتژی‌ها، اجرای مؤثر آنها و نظارت مداوم بر عملکرد است.   برنامه ­ریزی استراتژیک منابع انسانی برنامه­ریزی منابع انسانی، فرایندی است که طی آن، سازمان‌ها منابع انسانی موجود را ارزیابی، نیازمندی‌ها یا ضروریات آتی را پیش‌بینی، شکاف‌ها را شناسایی و برای رفع آن شکاف‌ها نقشه‌ای را طراحی می‌کنند. در واقع، برنامه‌ریزی منابع انسانی، که به آن برنامه‌ریزی نیروی کار و برنامه‌ریزی نیروی انسانی نیز گفته می‌شود، به مدیران سازمان کمک می‌کند که مطمئن شوند تعداد مناسبی از کارکنان با مهارت‌های مرتبط در انواع مناسبی از عناوین شغلی و در زمان مناسبی مشغول به کار هستند. برنامه‌ریزی منابع انسانی فرایندی است که در آن مدیران و کارمندان واحد منابع انسانی، نیازهای استخدامی یا آموزشی فعلی و آینده سازمان را شناسایی می‌کنند. اجرای برنامه‌ریزی استراتژیک همزمان با آغاز فعالیت سازمان است. برنامه­ریزی استراتژیک معمولا بخشی از یک برنامه کسب و کار تجاری، همراه با برنامه بازاریابی، برنامه مالی و عملیاتی است، برنامه­ریزی استراتژیک با آمادگی سازمان برای سرمایه‌گذاری جدید انجام می‌شود. سند پیوست در قالب فایل (word) در 24 صفحه تهیه و موارد زیر را شامل می‌شود.